Dziesięć żądeł, pt 7 i terminy są trudne

Przez tydzień (15-22 lipca) byłem na wakacjach bez dostępu do internetu i możliwości wrzucenia kolejnej części, a przez następne 13 dni ciągle i ciągle zapominałem o blogu. Teraz więc zamieszczam dłuższy post, a jutro, jak zwykle, kolejną część.

Wrócił do swojego mieszkania w jednym z nowych blokowisk i rzucił plecak na łóżko. Od razu włączył swój komputer, po czym wziął się za szukanie odpowiednich kabli
i połączeń w schowku koło szafy.

Zanim wygrzebał właściwe, komputer zakończył procedury uruchamiania. Wyciągnął dalej świecący pocisk, postawił go między monitorem a klawiaturą i podpiął przewody do wyjść komputera, a następnie do naboju. Uruchomił program skanujący i wyszedł na zewnątrz. Skanowanie powinno skończyć się nawet przed jego powrotem.

Zbiegł szybko po schodach – nie było ich wiele między drugim piętrem a parterem – i udał się na krótki spacer po blokowisku. Po paru minutach cieszenia się rześkim wiosennym powietrzem
i ciepłym słońcem wyciągnął telefon i zadzwonił. Odebrał starszy, zamyślony męski głos.

- Tak? Halo? Owen? Czy to ty?

                - Tak, doktorze. Tak jak pan chciał, sprawdziłem ten nowy moduł magnetyczny.

                - Tak? To wspaniale! I jakie efekty? Jakieś przemyślenia? Uwagi?

      Zrelacjonował doktorowi całą sytuację na strzelnicy. Czas i dźwięk ładowania. Strzał. Wiązka światła. Odrzut.

Uderzenie i grad odłamków. Dziura po strzale.

Nie wspomniał o pocisku. Chciał to najpierw zbadać samemu.

- Pocisk wyłączył zasilanie w budynku. Ludzie myśleli, że to zamach bombowy – skończył Owen.

- O mój...ale nie zraniłeś nikogo? Puścili cię?

- Tak. Obyło się bez rannych i problemów.

- Chwała!... Wyślij mi swój karabin, i to jak najszybciej. Trzeba kontynuować badania. I uważaj na siebie!

- Proszę się o mnie nie martwić, doktorze. Dam sobie radę.

Rozłączył się i westchnął. Nadopiekuńczy charakter doktora działał mu na nerwy.

Podczas rozmowy nie przestał chodzić i zbliżał się właśnie do placu zabaw obok jego bloku. Biegało po nim kilkoro dzieci, a ich rodzice siedzieli na ławkach dookoła i rozmawiali ze sobą, pilnując swych pociech. Wydawali się całkowicie spokojni, zajęci sobą. Najwyraźniej wieści o rzekomym zamachu jeszcze do nich nie dotarły. I dobrze. Tylko by się niepotrzebnie przejmowali.

Coś małego i śmiejącego się uderzyło go w nogi. Dopiero wtedy dotarło do niego, że stanął
w miejscu. Spojrzał w dół. Przed nim, mała zarumieniona dziewczynka dukała przeprosiny. Kucnął żeby mieć jej oczy na równi ze swoimi. Już miał zacząć mówić, że nic się nie stało, że jest w porządku, gdy zauważył, że w swoich malutkich rączkach ściska nabój identyczny do tego w jego domu.

Więc było ich więcej? Chciał zdobyć ten i jakiekolwiek inne istniejące egzemplarze. Dla kolekcjonera jak on każdy był warty fortunę, a takie małe dziecko nawet nie wie, co trzyma. Trzeba było działać, najlepiej sposobem.

- Nic się nie stało. A tobie nic nie jest? – Zapytał.

- N-nie...-wyjąkała dziewczynka, odwracając wzrok.

- To dobrze. Jak masz na imię?

- Tata powiedział, żebym nie rozmawiała z obcymi – ponownie skupiła się na nim i uniosła bródkę. – A pan jest obcy.

- Ja nie jestem obcy. Na pewno mnie tu już nieraz widziałaś. Często biegam po osiedlu – uśmiechnął się. Miał nadzieję, że przekonująco.

- W sumie – znów się zmieszała – faktycznie pana znam. Ma pan taki śmieszny czarny kostium!

Śmieszny kostium. Prototypowy pancerz z włókien węglowych. Lekki, odporny
na uszkodzenia, specjalnie przystosowany do wysiłku fizycznego. A ona nazwała go śmiesznym! Rozważał zwyczajne zabranie jej naboju i powrót do mieszkania. Tak byłoby prościej.

- Tak, to mój kostium, masz rację – odpowiedział, wzdychając.

- No więc ja jestem Paulina – dziewczynka rezolutnie wyciągnęła przed siebie rączkę.

- A ja Owen. Miło mi – uścisnął ją z lekka. – Powiedz mi, co tam trzymasz? – Wskazał
na trzymaną sztukę amunicji.

- To? – Pokazała nabój. – To prezent od tatusia. Dostałam to na urodziny.

- A jest dla ciebie cenne?

- Tak! Bardzo! Jest piękne, i jest od tatusia! To najlepsza rzecz, jaką mam.

- Więc nie chcesz się z nim rozstać?

- Nie. W życiu – zacisnęła na naboju rączki aż do białości.

To utrudniało sprawę. Wyrwanie jej go z rąk byłoby zdecydowanie bezproblemowe. Mała dziewczynka nie mogła stawiać oporu. Szkoda tylko, że po czymś takim konieczna byłaby przeprowadzka. Chociaż taki skarb pewnie byłby tego wart.

- Hej! – Krzyk wyrwał go z zamyślenia. Zza bloku wyszedł ojciec dziewczynki. Jego widok rozwiał plany kradzieży. Facet był większy i szerszy od niego, z ogoloną głową i dresami na sobie. Ogromne mięśnie wypełniały ubiór, a pięści już miał zaciśnięte, gotów zaatakować Owena.

Yet to be named, pt14 and deadlines are hard

So I went on holiday for a week (15 - 22th July) where I could not update the blog with a new story post. And for the last 13 days I was continuously forgetting to update this place, so in exchange here you have a bigger part, and another update tomorrow.

The couple eased themselves from the constant wariness of night travel. In the dark, a horse could easily break a leg on the uneven ground, and nobody wants to get trampled by an immobile horse. Not to mention the walking dead.

But now, with no threat clearly visible, they relaxed, watched the merry surroundings and fought exhaustion. Neither spoke a word. They still felt uneasy about each other.

Such idle riding went on for a short time. The sun went higher up the horizon, beating the night chill and warming the pair. The flush of a river joined the heavenly composition of their surroundings.

They didn’t bother changing the sleepy pace, enjoying the peace for a few final moments. Behind another of the turns, a spring flowed steadily across the trail. It was a few meters wide, but very shallow. The riverbed was clearly seen even from the distance, with a few stones sticking out above the water and indicating the trail.

The couple approached it, got off the horse and stretched their numb legs, then proceeded to the spring for a drink.

The water was cool and refreshing, perfect after the long and tiring night ride. It pleased them both as they let out long sighs. The horse enjoyed the break as well - it drank to its heart’s content.

The man looked around the forest, listened to the merry chirpings of all the birds, and then looked at his unexpected companion. She was looking at him too. He shifted his gaze to the flowing water, feeling really uneasy.

‘So... was the blocked door to my room your doing?’, he asked. Even though he didn’t look
at her, he was certain she was smiling pitifully at him. He didn’t know why he thought so.

‘That’s one strange way to start a conversation.’, she pointed out. ‘After riding together for hours, I expected you to ask for my name or something on the sort. But I’ll answer your question.
It was my doing indeed’, she finished.

A small trickle of shame started by the short comment turned into a river of anger when his mind figured out what she meant. He closed his eyes and clenched his fists, trying to get a grip
on himself. Then, he made a little discovery.

‘Wait’, he remarked, ‘why has it gone silent?’

Indeed, the birds stopped their tunes, and with the abrupt end to the conversation, the area fell silent. Deathly silent. The pair grabbed their weapons’ hilts, looking around vividly. The little clearing around the river left them clearly exposed to arrows, and they were painfully aware of that. The horse neighed uneasily and quickly trotted to the pair. The sun hid behind a cloud bank to add
to the dramatic atmosphere.

For a moment, nothing moved, the only sounds being the steady flow of the river and the breaths of the pair.

It didn’t last. Slowly, the sound of rustling leaves coming from the direction of the necropolis came. They knew it meant trouble – doubtless something coming from the overrun city was not friendly – so they tightened their grips, awaiting their enemies’ arrival.

And finally the last of the brush gave way and a pack of five skeletons emerged. Four looked just like the ones he encountered last night – bare bones, empty gazes, everlasting grins of death, rust-covered hand axes in skeletal hands. The one in the front wasn’t all that different – the same figure, similar weapon, identical grin – but the eyes were so striking that he couldn’t possibly
be regarded as just a skeleton. There were little orbs of flaring blue light in the skeleton’s eye sockets. What was with the undead and all the different eyes, anyways?

‘You fought them, right?’ – His companion asked. – ‘Are they tough?

‘Yes. No. I mean...not quite. Only the plain ones. Not the blue one. I mean, the one with blue eyes. I didn’t fight him. Only the other. But they weren’t tough.’

She rolled her eyes.

‘Gods, man, work on your communication. Anyway, spread out’ – she remarked as she stepped to the left, dagger close to her side. He did, too, circling to his right, sword in front. The horse snorted uneasily and kept backing up.

Luckily – depending on the point of view, of course – the undead paid the animal
no attention whatsoever. Three turned to the woman, while the other two – the blue-eyed one and another – faced him.

He sighed and tried to block out the surrounding from his perception in an attempt to focus on his adversaries. It was a partial success. He cared too much about his loose horse and, surprisingly, about her. Maybe it was because if she got wounded, he’d have found himself fighting against five enemies at once.

Dziesięć żądeł, pt6

Tak rozmyślając wracał do swojego karabinu. Już przy blacie wróciło zasilanie, dając mu pełny ogląd zniszczeń. Pokój wyglądał, jakby wybuchła w nim małą bomba. Co tak dalekie od prawdy nie było.

Złożył broń, pozbierał pozostałe naboje do woreczka i wrzucił wszystko do plecaka. Świecący schował do oddzielnej kieszeni. Wyszedł na korytarz pełen w większej części przestraszonych
i bladych amatorów strzelania i policjantów. Na zewnątrz zajeżdżały właśnie na sygnale wszystkie służby mundurowe: granatowa policja, czerwone wozy strażackie i białe karetki z czerwonymi krzyżami. Był nawet helikopter i oddział antyterrorystyczny.

Po krótkiej rewizji i okazaniu karty członkostwa strzelnicy puścili go wolno. Odszedł spokojnie i obejrzał się za siebie dopiero na skrzyżowaniu. Budynek strzelnicy był otoczony przez ludzi
i samochody. Nie unosił się żaden dym, a ludzie powoli opuszczali kompleks. Reklama na billboardzie nad strzelnicą przyciągnęła jego uwagę.

„Nowo otwarta sekcja dla najcięższych strzałów! Żaden pocisk nie ucieknie! Gwarancja zwrotu kosztów!”

Aż się uśmiechnął. Nie czuł potrzeby przyznawania się do zniszczenia tamtej sekcji. Jeszcze zadawaliby pytania co do broni albo amunicji, a na takie nie chciał odpowiadać. Mogliby nawet zarekwirować pocisk do badań.

To chciał zrobić sam. 

Yet to be named, pt13

He stuck his head out of the mount’s hair. They crossed the gatehouse and rushed away from the city. They didn’t dare stop. Colourful lights flicked all around the area, even in the woods, even minutes after escaping the city. They didn’t say a word, only listened to the rhythmic beating
of hooves first on the cobbles, then on the dirt trail through the forest.

After what seemed like hours, the sparks of light ceased to show up, and only hoof beats were heard. They still refused to stop and kept riding.

Finally, the darkness faded away, pushed back by the light of dawn. At first, the path ahead became clearly visible, then the foliage at the sides gave up its dark veil, and after some time, shafts of sunlight broke through the leaves.

It was tranquil. Nothing moved in the woods, save for the delicate swaying of leaves stirred by a light breeze. Birds began to wake up, and a few merry chirps sounded through the forest.

And, most importantly, there was no sight of the undead. They slowed down the horse.
It deserved rest after saving them in the city, but setting-up camp so close to danger was just not
a good idea. Besides, the peace around them didn’t mean they were alone.

I haz.....Source Filmmaker?

So I was just enjoying the day and then this popped up.

Dziesięć żądeł, pt5

Pocisk był całkowicie nienaruszony. Nawet jednej rysy. To było niemożliwe. Przebił na wylot prawie trzy metry betonu i nic mu się nie stało. Ale to nie było wszystkim, co go zaskoczył. Zgasił latarkę.

Świecił się. Niebieskie światło było wyraźnie widoczne w całkowitej ciemności.

Bez zastanowienia podniósł go i obejrzał z bliska. Światło wydobywało się z niebieskich wgłębień wyrytych w powierzchni naboju. Przyłożył go do ucha. Dało się słyszeć ciche, przytłumione brzęczenie.

Nic z tego nie rozumiał. Taki nabój musiał być wykonany z niezwykle wytrzymałych materiałów, aby przetrwać takie uderzenie. Ale wtedy nie znalazłby go u zwykłego handlarza
na bazarze, i to za marne grosze. A brzęczenie? Coś w środku musiało je podtrzymywać, co oznaczało, że jest wydrążony. A na drążenie nie było żadnych śladów. No i wtedy pocisk miałby mniejszą siłę rażenia, a nie znacznie większą.

Co do świecenia, do głowy nie przychodziło mu nic.

Yet to be named, pt12

With a little free space in front, the horse got up speed, scooting on by the first few monsters still occupied with other living humans. The sounds of terrified and torn apart people began to cease, and hooves were heard once again.

That attracted more attention. The robed creatures finished the remaining would-be survivors and turned towards them. They passed another monster. Its shriek caught up with them
a moment later. The next one sprayed blood over them as it ripped someone almost in half.
He glanced into a side alley, and the sight cooled the blood in his veins.

He saw a woman, white as a sheet, clad in a long, dark dress, drain  life from a man. She took pleasure in it, it was clear to him. The man, however...

His hair was turning gray, wrinkles showed on his face, open in horror, pain and disbelief....

And then the view was gone, replaced with buildings sliding away. He looked back at the road. Right in front of them, two robed figures blocked the way, flames flickering in their eye sockets. Their skeletal claws rose, ready to swipe the pair off their horse...

‘Duck!’, a voice behind him shouted. And he did. He dropped his head down onto his horse’s neck. He could feel the hard work of its muscles as it rode onward. The intense smell,
so characteristic to horses. His own fear. Two shrieks of the flame-eyed undead. Two gusts of wind when the arms slashed.

And missed.

So hot it's not even funny

Yes well, I skipped an update I admit, but look at the thermometer.