Yet to be named, pt29

At least the drop wasn't very long. Her feet were probably slightly below the stable roof. She let go of the now useless pipe and rolled on the ground to mitigate the fall.

It wasn't an ideal roll. The landing was too heavy and she almost certainly bruised her shoulder. Still, it was better than breaking a leg, or worse. The pipe landed on the cobbles right next to her with a clank.

Or that, if she was just a little to the left. Enough slacking behind. She got up and rushed into the stables. At the far end, Alvaren was about to finish strapping the sacks onto their place at the sides of the saddle. He looked her up and down as she snatched the reins from his hands and furiously tucked at the horse. He followed.

She was pale. Pale with fear, clearly. Was she like that last night? He didn't think so. He shuddered at the thought. That meant serious trouble. Worse so, the horse was fast asleep just a moment ago and was very reluctant to leave its resting place at such an hour. He would much rather be in bed too, given the state of his leg. But fate didn't quite agree to these needs. And what was he to do other than agree as well?

Getting out of the stable took much more time and effort than it should have. Luckily, the mob was nowhere to be seen. In fact, the street was completely empty. He got onto the saddle with some help from Shirral. She jumped on it without trouble. It just reminded him how much he hated his wound.

Dziesięć żądeł, pt22

Mijał opustoszałe ulice i sklepy, nie spotykając ani jednej żywej duszy. Po drodze widział tylko raz samochód wolno przejeżdżający obok. Taka samotność działała przygnębiająco, spotęgowana jeszcze przez pogodę. Jednak nie przejmował się tym zbytnio. Rozpierała go duma po zdobyciu dwóch kolejnych nabojów. Przy okazji stracił co prawda niemal całe oszczędności i zużył przysługę Rodriga, ale miał nadzieję, że nie wpłynie to znacząco na zbieranie pozostałych. Ah, już był cały mokry! Po powroci zostawi swoją misję na później i odpocznie, bo w takim stanie szukanie nic dobrego nie da. Ale skanowanie na pewno pmoże. Zakładał, że każdy nabój przenosi jakieś dane o tym projekcie. Trochę optymistyczne założenie, ale poza nim nie miał już żadnego pomysłu na lokalizację pozostałych sztuk.

W ogóle był pod sporym wrażeniem, że cztery znalazły się w jego rękach. To oznaczało, że gdzieś, ktoś – lub parę ktosiów – ma w swoich rękach pozostałe sześć. Jak Rodrigo dwa, albo Paulinka jeden.

Albo ten Żyd. Albo ktoś jeszcze gorszy. I tak wierzył, że jest w stanie je zdobyć.

Wbiegł na teren osiedla. Tu również nie było nikogo, po dzieciach nie pozostał żaden ślad. Nic dziwnego przy takim deszczu. Dotarł wreszcie do zadaszonej klatki schodowej. Był do cna przemoczony, uparcie ściskając czwarty nabój. Już spokojnie wszedł po schodach do swojego mieszkania. Zaraz po zamknięciu drzwi zrzucił z siebie wszystko na suszarkę w przedpokoju i ruszył pod prysznic. Zadanie zadaniem, trzeba dbać o swoje zdrowie.

Gdy wreszcie już stwierdził, że wystarczająco się ogrzał, poszedł do komputera i ubierając sie patrzył na wyniki skanowania drugiego naboju.

Właściwości był niemal identyczne z poprzednim. Waga, rozmiary i te sprawy.

I tak samo jak poprzedni, był nośnikiem danych. Jednak zawartość była diametralnie różna. Nie było żadnego filmu.

Były tylko dwa pliki tekstowe, a w każdym po dwa ciągi liczb. O co w tym chodziło? Nabój, zamiast odpowiedzieć na jego pytania, dodał nowe. Może to jakieś kody dostępu? Ale jeśli tak, to do czego i gdzie to jest? Albo zaszyfrowana wiadomość? Tym gorzej – nie znał kodu do szyfru, a złamanie go na pewno zajęłoby dużo czasu.

Nagle żołądek przypomniał mu, że nic dzisiaj nie jadł.

Yet to be named, pt28

Late update, but I had to make the part somewhat rounded up! I hope you remember and like the new character, which I think deserved a longer part. Enjoy.

She turned from the window to look at the entrance. The door was wide open, the wardrobe on the ground, no longer able to stop the mob of drunk, angry townsmen. Two fell flat onto the makeshift barricade, likely the "battering rams" of the lot. Others were already painting and shouting at her.

Without further ado, she turned back to the alley. It was too high to jump down or onto the table roof. The only option was to go right. The top of that part of the inn was just below her. however, the tiles seemed steep and slippery. She didn't want to risk the jump.

What do, what do? She looked around the exterior wall. A wooden beam stuck out of the wall, going along the entire width of the alley below. That seemed to be the only way to go. And besides, she had no time to look for alternatives. She put her feet on the beam. It was barely enough for her to not fall. Almost a half of her feet was in the air. Don't think of the drop, that's what matters.

It was not a perfect time to go slowly given the people behind her, but she was almost certain she'd fall if she rushed along the beam. Still, the moment her feet were over the tiles, she dropped the half a metre dividing her and the roof and ran - or at least tried, the tiles were rather slippery - to the opposite end of the building. Behind her, shouts and insults were thrown at her from the window. At least none of them dared to follow her. that was a start.

But how was she supposed to get down on the ground? Now, nothing seemed like a good idea. nothing stuck out of the wall - well, besides the shutters directly below, but they couldn't possibly hold her weight. Maybe the inner side of the structure? She turned around to move over to the other side.

And then a mug got her under the knee.

What an awful coincidence. Those morons buzzing around their room decided it was a good idea to throw things at her, and the first thing they threw hit her almost perfectly! The mug was big and sturdy, so she failed to keep her balance on the steep roof and fell flat onto it. Worse yet, she was sliding off. She tried to grab the tiles to break the fall, but to no effect. Their laughs came to her ears. Great. Escape the undead twice to die to a mug. Just wonderful.

Her feet went off the edge. Then the rest of her legs. Then her torso and head.

At the last second, her hands grasped a drain pipe. she held on to it with all her strength.

She was too heavy. The pipe gave way and she continued her fall. Only for a moment. The farther end of the pipe appeared stronger than the other and still hung on to its spot. The stop was rather sudden, though. For a moment, she thought her arms would just tear off her body. She cringed her teeth, but opened her eyes to find a way further down.

As luck would have it, she could look right into the room with open shutters.

What she saw made her wish she just jumped down onto the ground.

A beautiful woman in an long, sleeveless black dress was standing by a desk tucked at the corner. She virtually couldn't describe her differently. Her long black hair fell in cascades below her shoulder blades, and her face was blessed with the most perfect smile. She clearly took pleasure in what she was doing.

What she was doing was apparently a necromantic ritual. All the furniture was pushed to the walls. A big circle, decorated with lots of strange, curved symbols, was painted on the ground with blood. The blood of a waitress, lying by the door, her stomach sliced open. She could see her innards, and that made her stomach tremble. Was she painting with her fingers? The lady's arm was covered in blood all the way up to the elbow, with a single droplet hanging on to her curled index finger.

Inside the circle stood a set of black armour. Compared to her dress, it was simple dark grey, but on its own it was most certainly black. And empty. Just standing right at the center of the circle.

And then it budged. Came to life. The symbols lit up, emanating with energy. Shirral could feel the magic pulsate in the air. The armour was coming back to life, and it would soon be home to something so vile she didn't dare think what.

The moment, so brief yet so full of emotions, had passed. The noise alarmed the lady. Her smile was gone in an instant, replaced by a grimace of anger that exposed her lengthened vampire teeth. Still, it looked beautiful, in a way. She pulled her blooded arm back, forming her fingers as if she held a small round object. Flames came out of thin air, forming around her hand. She hurled the fireball forward, right out of the window.

Again, it all happened in a brief moment. Shirral was to shocked to react. Thankfully, the pipe took over the initiative and finally gave up, letting her drop further down. The fireball merely heated her fingers as it passed overhead and spiralled into a building further down the road.

Dziesięć żądeł, pt21

- No co tak siedzi, milczy i się gapi? Przyszedł handlować, niech handluje, a nie czas mi zajmuje i nic nie osiąga – głos Żyda wyrwał go z rozmyślań. I dobrze.

- Zgoda. Więc powiem krótki. Wiem, że jest pan w posiadaniu pewnego niebieskiego naboju. ten nabój chciałbym od pana odkupić.

- Niebieski nabój! A to nie wie, że kolorowe są tylko zabawki dla dzieci, a nie naboje! – Zbulwersował się handlarz, wyrzucając ręce w górę.

- Właśnie niebieski. wiem, że go pan ma i chcę go odkupić – powtórzył spokojnie Owen.

- No niech mu będzie, uparty jak osioł i się jeszcze przymila – dziadek wstał i podreptał do meblościanki, wyciągając pęk kluczy. Otworzył jedną ze środkowych szufladek i wyciągnął towar. Wyglądał tak, jak pozostałe. Serce Owena aż zabiło szybciej.

- O ten właśnie mi chodzi – powiedział.

- No przecież wiem, że ten! – Odkrzyknął mu staruch. – Jeszcze kolory rozróżniam! Ci ludzie w dzisiejszych czasach, całkowity brak szacunku dla starszych. I jeszcze się buntują, jak się im pokazuje, że źle robią i poprawia. Ej, źle się dzieje, oj źle – marudził, wracając do stołu. – A co ma w zamian za to? – Zapytał.

- Mam takie małe cudo – odparł, wyciągając zawiniątko Rodriga i przesuwając je po stole w kierunku Żyda. Ten jakby od niechcenia podniósł pakunek i rozwinął papier, wyciągając srebrny wisiorek z dużym szafirem na miejscu medalika. Nic dziwnego, że nie mógł tego sprzedać. Na pewno nie przychodzili do niego chętni na coś takiego.

Przynajmniej się mu podobał. Chyba. Oglądał go z lekko otwartymi ustami, trzymając łańcuszek tuż przy oczach.

- Jest wart zdecydowanie więcej niż nabój – zauważył lekko zaskoczony tym faktem Owen. Chociaż wiedział, że nie będzie to aż tak proste.

- Ładny, ładny, nawet duży... – mruczał do siebie Żyd, oceniając biżuterię. Owen cierpliwie czekał na werdykt. Zegar odtykał dobre parę minut, zanim wisiorek wrócił do opakowania.

- Za mało za nabój – stwierdził krótko.

- Co? – Padło równie krótkie pytanie.

- No jak to co? No jak to co!? Za mało! Przynosi mi tu takie małe coś, chce w zamian takie rzadkie i jeszcze się dziwi, że nie dostaje? I jeszcze gada jak z obory, a do bogactwa się pcha! Co za ludzie, co za świat!

Gadanina zaczynała wytrącać go z równowagi. Z takim podejściem powinien mu dopłacić do naboju, a nie jeszcze narzekać. Szybko się opanował i zaczął:

 - Na pewno nie za mało. To tylko nabój, o wartości tylko dla kolekcjonerów. Takich, wnosząc po wystroju, wiele tu nie przychodzi, bo raczej nie grzeszą dużym majątkiem. Naszyjnik natomiast kupi dużo więcej osób i za jeszcze większą cenę, z której podbiciem nie będzie pan miał problemu. Zyskamy na tym obaj.

Dziadek uważnie go słuchał, a gdy skończył, chytrze się uśmiechnął.

- No, czyli jak chce, to nie jest taki głupi. Szkoda tylko, że nie chce – zaśmiał się cicho. – Niech będzie, że ma rację. Wisiorek za nabój, żeby to ojciec widział... świat schodzi na psy, mówię! – Trajkotał, zawijając z powrotem naszyjnik i podając Owenowi upragniony czwarty nabój. Ten wziął go, uścisnął starą rękę i podniósł się, gotów do wyjścia i zadowolony ze swojego sukcesu. Liczył, że starzec go odprowadzi, on jednak wrócił do swojej księgi i nie zwracał uwagi na otoczenie.

- To ja pana zostawię. Do widzenia – rzucił.

- Tak, tak, niech zamknie drzwi – wymamrotał Żyd nawet nie podnosząc wzroku.

Owen wzruszył ramionami i wyszedł przez ciemny korytarz na zewnątrz, ostrożnie zamykając drzwi. Nadal lało jak z cebra. Westchnął zrezygnowany, założył kaptur i pobiegł do domu ściskając w dłoni nabój.

Yet to be named, pt27

'Then go and prepare your horse. I'll follow you shortly.'

He nodded and carefully, despite his anxiety, went over the windowsill.

And started to drop fast. Falling fast. That triggered his panic switch. He kept enough self-composure not to scream, but the ground was coming close rapidly. He closed his eyes, bracing for contact with the ground...

He slowed down. Not hitting-the-ground fast, but pretty fast nonetheless. He opened his eyes. There was still well over two meters to the ground.

'You're actually heavy', Shirral said from the room. Clearly, she was struggling to hold him in place.

'It's the saddlebags. A little further down, please. I'm still in the air.'

The rest of the way took a little longer, but he safely landed on his healthy foot. He tucked at the rope for her to drop it. She did just that. He coiled it carelessly and limped out of the alley. It joined with the street right at the edge of the inn's courtyard. He shot one last look behind.

There was an open window at the tip of the building's U, right above him. Light was coming from inside. well, let's hope anyone in there is less apprehended than most people around and won't alert the crowd to their location. Shirral was in the window, gesturing at him to hurry up. And so he did.

A loud crash came to his ear the moment he turned around the corner.

He hurried even more.

*         *         *

Dziesięć żądeł, pt20

- Dzień dobry, przyszedłem coś od pana odkupić i...

- Pana! Odkupić! Dobre sobie! Ja nic nie sprzedaję, nie kupuję, nic! A teraz wara!

- Rodrigo twierdził inaczej... – zdołał wydusić zanim drzwi zamknęły się z hukiem tuż przed jego nosem.

I znowu się otworzyły.

- Rodrigo, hę? Powinien uważać, jaki motłoch tutaj zaprasza. Ja nie prowadzę tu żadnego hotelu żeby każdego po kolei z ulicy zapraszać. Wejdzie i zamknie drzwi może wreszcie? Przeciąg tylko robi i ledwo się odezwie – Żyd podreptał z powrotem do ciemnego środka. Owen posłusznie spełnił jego polecenia i podążył za nim. Ściągnął kaptur. W środku przecież nie padało.

Niemal natychmiast ogarnął go silny zapach stęchlizny. Ten przeciąg jednak by się przydał. A oświetlenie jeszcze bardziej. Jedyne światło dochodziło z otwartych drzwi na końcu korytarza, przez które właśnie przeszedł starzec.

Wspomnienie o Rodrigu może nie było najmądrzejszym posunięciem, ale przynajmniej dostał się do środka. Poza tym, wyglądało na to, że się znają, więc może nie będzie miał o to pretensji. I skąd mógł wiedzieć, że staruch będzie taki rezolutny?

Był wielce ciekaw, jakie skarby sprzedaje tajemniczy człowieczek. Jeszcze kilka kroków i....

W przejściu stanął jak wryty. Widok odjął mu mowę i stał, gapiąc się na pokój.

Nie za bardzo wiedział, czego się spodziewać, jednak na pewno nie tego. Pokój był raczej mały, odpowiedni dla tego typu budynków. Na tym kończyły się podobieństwa do ruder.

Pomieszczenie pełne było różnorakich skarbów. Naprzeciwko wejścia stała meblościanka pełna malutkich szuflad. Mógł się tylko domyślać, co zawierały, a reszta dawała do myślenia. Przed meblościanką stał mały ołtarzyk ze złotą Menorą, jakąś księgą i paroma pojedynczymi świecami. Po swojej prawej miał prawdziwie banalny kufer pełen złota i innych błyskotek. Nad nim, na kilku półkach błyszczały różnego rozmiaru puchary i kielichy. Dalej, w kącie, stała komoda, zza przeszklonych drzwiczek zdradzająca porcelanową zastawę jako zawartość. Następny był zegar wysoki niemal do sufitu, z wymyślnie wykończonymi wskazówkami i wahadłem wysadzanym kamieniami szlachetnymi. Na środku, pod ogromnym, rozłożystym żyrandolem siedział przy stole Żyd, skrobiąc coś w grubej księdze. Na przeciwległym końcu, trochę psując kompozycję, wisiał duży telewizor naścienny, z puchowymi kanapami i małym stolikiem na kawę. Całość dopełniały wszechobecne i różnych wzorów oraz wymiarów dywany i obrazy. Nie było skrawka podłogi bez dywanu i ściany bez działa sztuki.

Opanował się i siadł na wolnym krześle. Jak na razie wszystko, czego doświadczył, mocno go zaskoczyło. Przepych bił w niego niezależnie od tego, gdzie skierował wzrok. Nieważne, jakim ten dziadek był handlarzem, nie mógł  tyle zarobić na banalnym kramarstwie. Musiał coś ukrywać. Chciał wiedzieć co, ale nie mógł go po prostu zapytać. Cała sytuacja wydawała się mu bardzo niekomfortowa, więc postanowił jak najszybciej dobić targu i wrócić do siebie. Nawet ulewny deszcz wydawał mu się teraz przyjemny.

Linklista Dziesięć Żądeł

To jest linklista do każdej części mojego opowiadania "Dziesięć Żądeł", stąd możesz przejść do każdej jego części bez żadnego problemu. Lista będzie edytowana w miarę publikowania nowych części opowiadania.


Część 1
Część 2
Część 3
Część 4
Część 5
Część 6
Część 7
Część 8
Część 9
Część 10
Część 11
Część 12
Część 13
Część 14
Część 15
Część 16
Część 17
Część 18
Część 19
Część 20
Część 21
Część 22
Część 23
Część 24
Część 25
Część 26
Część 27
Część 28
Część 29
Część 30
Część 31
Część 32
Część 33
Część 34
Część 35
Część 36
Część 37
Część 38

Yet to be named linklist

This post contains links to every part of the great (in size) English story. It will be updated regularly, as new parts come out. For now, here:

Part 1
Part 2
Part 3
Part 4
Part 5
Part 6
Part 7
Part 8
Part 9
Part 10
Part 11
Part 12
Part 13
Part 14
Part 15
Part 16
Part 17
Part 18
Part 19
Part 20
Part 21
Part 22
Part 23
Part 24
Part 25
Part 26
Part 27
Part 28
Part 29
Part 30
Part 31
Part 32
Part 33
Part 34
Part 35
Part 36
Part 37
Part 38
Part 39
Part 40
Part 41
Part 42
Part 43
Part 44

Yet to be named, pt26

He woke up to the sound of feet running up the stairs and on the wooden floor, but he ignored them and kept his eyes closed. Then the door opened and slammed shut. That made him sit up and look confused at Shirral, who locked the door and began pushing the big wardrobe over to the door. how did he not notice such a piece of furniture? It probably didn't matter.

'What...', he cleared his throat. 'What's happening? Did you do something?'

'Yes, I did', she located the wardrobe right by the door.' Now get up, we have to leave, and fast.'

'Then why did you barricade the door?', he asked as he carefully rose. 'And what did you do?'

'We're taking the window', she rummage through the sacks they brought up and produced a rope. They could hear many footsteps climbing the staircase.

'How? I can't climb well with two legs, let alone...', he paused, watching her tie the rope around his waist. 'Wait, you're not thinking of dropping me down like this, are you?'

'I don't see any other way to get out. Do you?', she promptly put the sacks on him.

'I do, actually. We walk out the front door, past whoever is trying to stop us, and ride out of this city.'

A loud thump came from the door along with some shouts.

'So, what did you do down there?', he asked.

'I punched that one fat farmer in the mouth.'

He looked at her dumbfounded.

'What? He asked for it. Should have kept his hands to himself', she defended herself while pushing him to the window. The thumps were becoming more and more frequent.

'Well then, that is the only way out. Can you hold my weight?'

'Probably. I hope so, at least. Now, get over the window.'

He did as instructed. First the damaged leg, then the other. Looking at the ground just a few meters off the ground made him feel uneasy.

'Ready?', Shirral asked.

'Ready.'

I may have lied on the female bit because it turned out longer than expected, but you got the action right here. Episode 4 will get more female-heavy soon-ish.

Dziesięć żadeł, pt19

Znów nie mając dużego wyboru, schował zawiniątko do kieszeni, przy okazji macając zawartość, – wyczuł drobny łańcuszek i coś większego, twardego, jak kamyk – założył kaptur i pobiegł w prawo, unikając kałuż i szukając budynku. Puste stragany skłoniły go do refleksji. Jeszcze przed chwilą to miejsce było zatłoczone i pełne życia, a taka drobnostka jak deszcz przegoniła stąd wszystkich, zostawiając tylko jego, wszechobecne kałuże i rdzewiejące szkielety kramów – wytrwałych, pozostałości „ataku” na ludzi, i pozostawione szczątki cywilizacji. Oto, jak prosto i szybko można zniszczyć ludzkość.

Otrząsnął się z mrocznych wizji wojny i zniszczenia zbliżając się do starego budynku z właśnie siedmioma oknami frontowymi. Czas wywarł na nim swoje piętno – z dwupiętrowej kamieniczki odpadło wiele tynku, same okna były stare i był prawie pewien, że przez dach przecieka woda. Całość sprawiała wrażenie rudery, jakby w każdej chwili mogła się zawalić.

Niebo rozświetliła błyskawica, dodając do efektu niczym z horroru. Owen się tym nie przejął Podbiegł do daszku nad wejściem, westchnął z otuchą i otrzepał się jak kot. Przez burzę zrobiło się tak ciemno, że przy osłoniętych drzwiach panował półmrok. Nie widział żadnego dzwonka do drzwi, ale zwalił to na ciemności. Spróbował go wymacać. Żadnego nie znalazł, ale włożył rękę do przynajmniej dwóch pajęczyn. Zrezygnowany i lekko obrzydzony zwyczajnie zapukał do drzwi.

Nikt nie otwierał. Zapukał jeszcze raz i czekał. Dalej nic. Zapukał po raz trzeci, głośniej. I nic. Może spał, albo nie słyszał. Westchnął i zbierał się do biegu przez deszcz z powrotem do domu. Ta perspektywa jednak nie była zachęcająca.

Usłyszał przytłumione kroki za sobą. Ktoś w środku szedł do drzwi. Odgłosy narastały, wreszcie ustały tuż przy drzwiach. Otworzył się jeden zamek. Drugi. Trzeci. Odsunął się łańcuch. Wreszcie czwarty zamek i drzwi stanęły otworem. 

A za nimi widział ciemność. Pustkę. Spojrzał w dół i zobaczył małego Żyda.

Nie mógł znaleźć dla niego innego określenia. Wzrostem był na poziomie jego brzucha. Na pewno był niski z natury, a garbata postura tylko zwiększała różnicę. Miał bielutkie, długie włosy i brodę, charakterystyczny kapelutek i czarne szaty. Cała postawa dawała wrażenie słabej i wrażliwej, ale jednak mądrości. Wypisz, wymaluj Żyd. Nawet pachniał cebulką.

Ale w ogóle nie przypuszczał, że tak się odzywa.

- Czego? Na górę właśnie poszedłem i zaraz się kto dobija. Nie widzi, że późno?

Nie wiedział co powiedzieć. Taki początek rozmowy był całkowicie nieoczekiwany. Zamykał i otwierał usta walcząc z zaskoczeniem i gapiąc się na dziadka.

- No co tak stoi, rozdziawia gębę jak ta krowa? Nie mam na takich czasu, co przychodzą i tylko mi głowę zawracają. No wyduś to z siebie!

Autentycznie myślał, że gość zaraz go pobije.