Dziesięć żądeł, pt4

Kiedy opad ustał, ostrożnie podniósł się i z kieszeni wyciągnął latarkę. Zaświecił ją i rozejrzał się za swoim karabinem.

Leżał parę metrów od niego, dym wciąż unosił się z jego lufy. Westchnął, podniósł
go i obejrzał. Na szczęście celownik był w jednym kawałku, a całość nawet nie zarysowała się. Odłożył go na blat, a sam przezeń przeskoczył i ruszył w kierunku końca sali. Nie wiedział dlaczego, ale chciał na własne oczy i z bliska obejrzeć efekt strzału. A wiedział, że będzie on imponujący.

Odgłosy jego kroków niosły się daleko po pustej sali, wracając jako echo. Oglądał leżące
na ziemi tarcze i cele, w większości jeszcze nietknięte, czekające na podniesienie przez teraz wyłączone mechanizmy. Tu i ówdzie leżały kawałki gruzu, im bliżej końca sali, tym więcej.

Wreszcie promień latarki oświetlił ścianę i betonowe bloki. Nie zostało z nich wiele. Pocisk przebił pierwszy. Drugi. Trzeci. Przebił nawet ścianę za nimi.

Wszedł między gruzy i wyskoczył na korytarz. Rozejrzał się. Zobaczył niebieskie światło wychodzące spod kupki gruzu przy przeciwległej ścianie.

Raczej nie powinno tam nic świecić. Odgrzebał kawałki ściany. Aż nie mógł uwierzyć w to,
co zobaczył.

Yet to be named, pt11

Their shrieks broke through the cacophonic buzz of the crowds. Many were unprepared. People fell to the ground covering their ears and screaming in pain. Others backed away from the undead, falling over the rest or pushing them into other horrors. Bony claws followed suit, ripping limbs off and spurting fountains of blood over the street as they hit the living with terrifying speed and force.

The mounted couple stood out from the masses, their white mount like a bright island
of sanity in the dark and bloody ocean of the undead and their hopeless prey. But soon, they will be the last people standing. They had to make haste.

To give the horse credit, it didn’t go completely crazy. The man struggled for control over the flailing mount while continuing forward and pushing people aside.

The gatehouse was about a hundred meters away from them. It was quite a distance with
a monster every few feet of the way. At least the crowds worked to their advantage, albeit unwillingly. Most ran off into the adjacent buildings or streets, and only small groups – either too brave, foolish or smart to wait for their demise inside the city walls – were pushing to the gate. It was open – someone had enough sense to let the escapees out of the city.

Dziesięć żądeł, pt3

Oparł karabin o bark i wymierzył w sam środek bloku, w namalowany czerwony punkt wielkości pudełka zapałek. Oczywiście patrząc przez specjalistyczny celownik snajperski zajmował
on całe pole widzenia, ale w rzeczywistości był bardzo, bardzo mały. Hałas ładowania stopniowo narastał, by w końcu zatrzymać się. Niebieskie hologramy zmieniły kolor na czerwony. Ciche piknięcie oznajmiło gotowość do strzału. Ostatnia szybka korekta i zaczął powoli naciskać spust...

- Ja. Żyję.

Nagły głos pochodzący z wnętrza lufy wystraszył go i pociągnął za spust. Odrzut był duży, dość duży, aby pomimo kucającej pozycji rzucić go na ziemię. Zanim jednak upadł, zobaczył jaskrawoniebieską smugę światła z wielką prędkością wbijającą się w beton na końcu sali, posyłając wielkie kawałki w powietrze.

A potem blat zasłonił mu widok. Uderzenie o ziemię pozbawiło go tchu. Przeturlał się jednak pod barierkę.

Zasilanie w pomieszczeniu padło, ukrywając wszystko za zasłoną czerni. Zasłonił głowę rękami, aby uchronić się przed lecącymi odłamkami. I rzeczywiście, poczuł kilka drobnych kamyków uderzających w niego.

Yet to be named, pt10

She noticed the hood and put it back on. He was too shocked, trying to get over the situation he found himself in. In a human city soon to be overtaken by the undead and swallowed by fire – the blaze was already consuming the buildings around the square – he was almost robbed by a female
of his kind working as a stable... girl!

This rendered him speechless and motionless for a moment. An urgent nudge below the ribs woke him from his slumber.

‘Go!’, the woman hissed into his ear.

He forced the horse to move, and directed it away from the fire, into the still-safe area of the city. The streets were crowded with people fleeing towards the gate. The pair, despite the advantage of having a mount, made very slow progress. The woman shifted uneasily behind him.

‘Did this horse drop you into the mud earlier on?’, she asked.

‘Well, yes, it did. Why are you asking?’’.

‘Because they will give it another chance’, she said, looking up.

Indeed, the robed undead were descending onto the street in force. Dozens were landing
in various parts of it already. That stirred hornets’ nest of fear. The screams of people turned the overwhelming noise into a morbid crescendo.

That appeared to drive the undead on.

Dziesięć żądeł, pt2

Jak pozostałe, miał żłobienia nawiązujące do natury – źdźbła trawy, liście, nawet pąk kwiatu. Każdy stanowił wspaniałe dzieło swoich twórców. Jednak żaden producent nie nakładał na swoje wyroby kolorów. Podejrzewał, że była to tylko niepisana reguła, choć równie dobrze mogło to mieć jakieś bardziej praktyczne przyczyny.

Podniósł nabój do oczu i obejrzał go w lepszym świetle. Wgłębienia były idealne, bez żadnych skaz czy nierówności. Ale wygląd nie był wszystkim. Odsłonił komorę nabojową karabinu i wprowadził go do środka. Przyłożył całość do oka i ocenił wagę i wyważenie broni. Wolał upewnić się,
że niedawne ulepszenie nie wpłynęło na jej skuteczność. Wyciągnął nabój i odłożył karabin na blat. Wrócił się do plecaka i wyjął kolejny pojemnik, tym razem z celownikiem. Zamontował go na górze broni, po czym ponownie załadował ją i wycelował w betonowe bloki na końcu sali.

Wszystko wydawało się być w porządku. Uśmiechnął się lekko, kucnął i ponownie wymierzył. Zadowolony z wyników testu obrócił karabin i wprowadził kod z małej klawiaturki na lewej stronie broni. Po bokach pojawiły się niebieskie hologramy, dał się słyszeć odgłos ładowania, jak włączający się generator.

Yet to be named, pt9

Before he could reach the building, he saw the thin stable boy from before. But that was not what struck him.

The stable boy was stealing his horse! It was prepared for riding, even its packs were filled with supplies.

‘Hey!’, he shouted, and charged at him.

The thief took no notice and tugged at the sleepy horse’s reins as it refused to obey and leave the comfy stable.

That gave the man enough time to get there. He grabbed the rein and pushed the stable boy away. It was not the strongest of pushes, but he staggered backwards and almost fell over. They looked at their hooded faces.

To the man’s surprise the thief’s face belonged to a woman.

A female tried to steal his horse!

‘Don’t even think about it’, he threatened her and jumped into the saddle. He was just about to force his horse into a gallop when he thought it mean to leave someone like her in a city that
is about to burn down – the light kept growing larger – and turn into a necropolis. In fact, he could see skeletons approaching from a few smaller streets, and the city guards were nowhere to be seen.

He turned to her, completely ignoring the fact that she was next to him, one hand hidden behind her tunic, presumably holding a dagger ready to stab, and reached out with his hand.

‘Jump on!’, he yelled. For a moment, she stood still, amazed. She quickly overcame the surprise and jumped onto the saddle behind him. During the leap, her hood fell back, showing long, pointy ears just like his.

A female elf tried to steal his horse!

Dziesięć żądeł pt1

So let's mix it up a bit, I have this here story in Polish, and since a bunch of my readers are Polish, I figured I could put it up here too.

Żeby wreszcie przełamać niemal 100% angielskiego, tu jest początek mojego opowiadania po polsku. Będzie więcej :)

Młody mężczyzna z plecakiem wszedł na nowo otwartą sekcję miejskiej strzelnicy. Położył
go na ławce i rozejrzał się po pomieszczeniu. Była to duża, prawie stumetrowa hala
ze zautomatyzowanymi celami i trzema grubymi betonowymi blokami absorbującymi wszystkie potencjalne pudła i najcięższe pociski. Teren dostępny dla strzelających stanowił bardzo mały ułamek hali, odgrodzony drewnianym blatem z pojemnikami na naboje. Poza ławkami nie było żadnych innych mebli.

I poza nim nie było tam nikogo. Wykonał kilka krótkich ćwiczeń rozciągających, westchnął
i wyciągnął z plecaka części karabinu. Złożenie ich zajęło mu tylko chwilę. Następnie wyjął mały, płócienny woreczek i rzucił go na blat. Podszedł doń, położył obok karabin i oparł się dwoma rękami. Rozsznurował woreczek i wysypał zawartość.

Wyleciało kilkanaście naboi. Wszystkie były podobnego kalibru, różniły się tylko zdobieniami. Każdy miał na sobie ornamentacje, jedne bardziej, drugie mniej dekorowane. Wszystkie były jednak tylko żłobione.

Wszystkie oprócz jednego.

The numbers

Zła są z nami! :O

Yet to be named pt8

Nothing lasts forever, though. The undead broke the stalemate first. It  opened its mouth and shrieked.

An undead shouted at him. Shock fought over control of him with fear. He only managed
to draw his sword and stumble backwards, wincing and covering his ears.

And then he ran out of roof.

An undead shrieked him off the roof.

He grabbed the drain pipe at the last second. A moment later, he heard the cling of his sword against the cobbles below. He didn’t remember letting go of it. The creature flew away into the darkness of the night, but he saw dozens of others already coming down.

By some wild stroke of luck, the pipe fragment stretching to the street was next to him. Very carefully, he entwined the pipe with his legs and slid down.

It was a fast descent. Upon contact with the ground, he collapsed backwards, arms and legs hurting from the effort. He felt around for his sword and upon finding it got up and headed for the stables. If the undead were attacking, there was even less he could do to help. People were still shouting and running in all directions, but more were running away than towards the fire.
He disregarded the crowds and continued towards the stables.