Dziesięć żądeł, pt15

Coś przyszło mu do głowy. Już wiedział, do kogo pójść po informacje. Przesuwał się powoli
w gąszczu kramów i przechodniów, niemal w ogóle nie zwracając uwagi na eksponowane towary. Ilość ludzi była naprawdę nieprzeciętna. Zazwyczaj można było spokojnie i bez przeciskania się dojść do swojego celu. Dzisiaj pełne były i stragany, i przejścia pomiędzy nimi.

Wreszcie dotarł jednak do całkiem sporego kramu pełnego akcesoriów i dodatków do broni. Na stołach leżały doczepiane latarki, bagnety, celowniki, pojemniki na magazynki, nawet małe butelki na napoje energetyczne. Zawieszone na sznurkach z poprzeczki podtrzymującej brezentowy dach wisiały różnej długości i grubości szyny i tłumiki. Na tylnej ścianie wisiała koralikowa zasłona prowadząca do zaplecza. Wiedział, że tam trzymane były najciekawsze (i nie do końca bezpiecznie) towary: granatniki, celowniki snajperskie, maczety, granaty zwykłe i specjalistyczne, nawet broń. Raz widział, jak handlarz przyniósł stamtąd wyrzutnię rakiet. Kilku gapiów aż uciekło. Sam kramarz obsługiwał właśnie kilku mężczyzn w skórze. Stali przy stoli z dekorowanymi nabojami, ulubionym Owena.

Podszedł do nich. Klienci mieli długie włosy oraz brody i nosili ciemne okulary. Na pewno przyjechali na motorach, ale tych nigdzie nie było widać. Nie żeby było dla nich miejsce w tym tłoku.

Oglądali bardziej wyzywające rzeźbienia. Wybór tych był bardzo duży i stanowił znaczną część zbytu nabojów z tego straganu. On starał się trochę wyrównać balans i wybierał niemal wyłącznie
te z poprawnymi etycznie dekoracjami. Ale każdy mężczyzna potrzebował czasem sobie odpuścić.

Brodacze kiwnęli głowami, zapłacili paroma pomiętymi banknotami i po kolei uścisnęli rękę handlarza. Ten dał im mały woreczek i rozeszli się. Owen podszedł do stołu. Krępy sprzedawca wyraźnie się ucieszył na jego widok.

- Owen! Co Rodrigo może dla ciebie zrobić?

- Witaj, Rodrigo – oparł się o stół. – Słuchaj, mam do ciebie delikatną sprawę. Możemy...? – Skinął głową w kierunku zaplecza.

- Oczywiście. Zapraszam.

Weszli na tyły kramu. Było tam pełno różnych rozmiarów skrzyń i leżących luźno towarów oraz małe składane łóżko z biurkiem pełnym drobiazgów i szpargałów. Pojemność tego miejsca, niewiele większego od frontowej części sklepu, była wprost zadziwiająca i na swój sposób rozpraszająca.

Na łóżku leżała strzelba bojowa i kilka rewolwerów. Podniósł jeden z nich i obejrzał żłobienia na jego powierzchni. Była to strzała owinięta płomieniami ognia. Całość oczywiście bez kolorów.

- Ładna broń – odłożył rewolwer na swoje miejsce. – Ale przyszedłem tu po coś innego. Pamiętasz ten niebieski nabój, który mi sprzedałeś przedwczoraj?

- Oczywiście. Jedyne w swoim rodzaju egzemplarze. Ciężko o nich zapomnieć, a jeszcze ciężej się... rozstać.

- Rozumiem – westchnął. – Ile?