Dziesięć żądeł, pt8

Problemy z połączeniem znowu opóźniły nową część. Mam nadzieję, że się to nie powtórzy.

Dziewczynka odwróciła się na jego głos i pobiegła do niego.

- Tato! Tato! To jest Owen, ten pan, który biega w tym czarnym stroju po osiedlu!

- I czego od ciebie chciał, Paulinko? – Spytał ojciec biorąc ją na ręce.

- Pytał się o prezent od ciebie! Chyba mu się podoba.

Czując się wyjątkowo niezręcznie, podszedł do rodzinki. Wykorzystując element zaskoczenia, pewnie dałby radę uciec z nabojem. Ale dalej pozostałyby problemy z prawem i potrzeba przeprowadzki. Zamiast tego, miał w głowie inny, bardziej dyplomatyczny plan.

- Ma pan wspaniałą córeczkę. Mam jeszcze dla niej małą propozycję. Mogę ją przedstawić?

Mężczyzna lustrował Owena wzrokiem, rozważając ofertę. W końcu kiwnął głową.

- Tylko bez szaleństw.

- W porządku – Owen skupił wzrok na dziewczynce. – Co powiesz na wymianę?

- Jaką wymianę? – Zmarszczyła nosek.

- Tego – wskazał na nabój – za coś specjalnego.

- Za co?

- Jeśli tu poczekasz, to to przyniosę, i będziesz mogła je obejrzeć. Co ty na to? Poczekasz?

Dziewczynka przekrzywiła głowę, myśląc. Odwróciła się do swojego ojca.

- To co, tatusiu? Możemy poczekać?

- Chyba możemy – westchnął. – Tylko nie za długo.